BO CZASEM CHMURY TO NIEBO

- Popatrz, jak pięknie – powiedziała Wiedźma podnosząc wzrok.
- Co w tym pięknego? – wzruszył ramionami Znajomy. - Sine chmury, ponure, pełne deszczu. Są ciężkie i wydają się sięgać drzew. Nawet nieba nie widać – marudził.
Wiedźma spojrzała z zachwytem w górę, na nabrzmiałe wilgocią kłęby o barwie stali.
- A nie pomyślałeś, że te chmury to niebo? – zapytała i pomyślała, że czasem to, czego szukamy ma inną postać, niż się spodziewaliśmy. 

Powyższy dialog pochodzi ze strony na FB: Zapiski Wiedźmy. Jak pisze w swoim opisie autorka: "... to nie są bajki. To notatki. Notatki kogoś, kto nie ma prawa radzić innym. Jeśli znajdziesz w nich siebie, może pomiędzy wierszami znajdziesz i podpowiedź, w którą stronę spojrzeć. Lecz zobaczyć musisz przecież sam."

Ps. To zdjęcie wykonałam w sierpniu, ale pasuje i do powyższych słów, i do tej pogody za oknem... W końcu mamy listopad i niebo zasnute ciężkimi chmurami... A te chmury to niebo nad nami...